اگر مغز انسان چنان ساده می بود که ما از آن سر در می آوردیم,

هنوز چنان احمق بودیم که هیچ از آن سر در نمی آوردیم.

بدبختی زمانی است که به تو یاد می دهند

هندوانه را دوست نداشته باشی, اما تو دوست داری.

بدبختی زمانی است که بچه همسایه دیوار به دیوارت یک مهمانی دارد

و همه بچه های محل را دعوت می کند به جز تو.

بدبختی زمانی است که  هیچ کس به تو نگفته است مامور امنیتی فروشگاه اجازه

نمی دهد که تو شانزده بار از پله برقی بالا و پایین بروی

وقتی که مادرت سرگرم خرید است.

بدبختی زمانی است که تا شروع به بازی می کنی

یکی شروع می کند به شمردن:

یک و دو سه و چهار

کاکاسیا به کنار

بدبختی زمانی است که تو می توانی همه ی بچه های دیگر را در تاریکی ببینی

اما آن ها می گویند که نمی توانند تو را ببینند

بدبختی زمانی است که در می یابی

بهترین دوستت اجازه دارد در استخر شنا کند

اما تو اجازه نداری.

بدبختی زمانی است که تاکسی,برای مادرت توقف نمی کند

و او هم شروع می کند به بد و بیراه گفتن.

بدبختی زمانی است که برای اولین بار درک می کنی

در خیلی از اصطلاحات بد,کلمه سیاه به کار رفته است.

مثل ((گربه سیاه)),((هنر های سیاه)),((مهره سیاه)).

بدبختی زمانی است که تو می خواهی پیرزنی سفید پوست را

برای عبور از خیابان کمک کنی

و او فکر می کند می خواهی کیفش را بزنی.

بدبختی زمانی است که تو قبل از آغاز سال نو

به فروشگاه می روی و می بینی که بابانوئل سفید پوست است...

((لنگستون هیوز,شاعر سیاه پوست آمریکایی))